وقتی رحیم پور دست پر باز می گردد!
استاد رحیم پور در این جلسه با بیان مطالبی در خصوص مذاکرات هسته ای و توافق برجام نکاتی را بیان کردند، که به عقیده بنده حتما باید دید و شنید.

وقتی بیانیه لوزان (همچنین در خصوص توافق وین) در اوایل سال جاری به نتیجه رسید، نظرات به سه دسته تقسیم شد:
1. 1. گروهی که خوشحال بودند، و سریع شروع کردن به پیام تبریک دادن.
2. 2. گروهی منتظر بودند که ببینند رهبری عزیز چه نظری دارند.
3. 3. گروهی نیز با توجه به ارائه دو نسخه از توافق نامه ابتدایی که یکی به زبان فارسی توسط جناب آقای ظریف و دیگری به زبان انگلیسی توسط خانم موگرینی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا قرائت شد، این توافق را یک توافق یک طرفه به نفع 1+5 تحلیل کردند.
پس از پایان یافتن مذاکرات لوزان در فروردین ماه سال جاری، سیل تبریکات بود که به سمت گروه مذاکره کننده و رییس جمهور محترم روانه می شد، از تبریک خواص گرفته و حتی پایکوبی برخی در کف خیابان ها!
تبریکاتی که البته موضع گیری قاطع رهبری عزیز را هم در پی داشت، آن جا که در دیدار مداحان فرمودند: (اینکه حالا تبریک میگویند، به بنده تبریک میگویند، به دیگران تبریک میگویند، بیمعنی است، چه تبریکی؟ آنچه تا کنون انجام گرفته است نه اصل توافق و مذاکرهی منتهی به توافق را تضمین میکند، نه محتوای توافق را تضمین میکند؛ هیچ کدام را؛ ...)
و در پاسخ به نامه رییس جمهور محترم هم چنین می نویسند: (به سرانجام رسیدن این مذاکرات، گام مهمی است... آنگاه در صورت تصویب، مراقبت از نقض عهدهای محتمل طرف مقابل صورت گرفته و راه آن بسته شود. به خوبی میدانید که برخی از شش دولت طرف مقابل به هیچ رو قابل اعتماد نیستند.).
به نظر بنده هنوز اتفاق خاصی نیافتاده تا بخواهیم تبریک بگوییم، تبریک برای چه؟ مگر قبل از این مذاکرات با آمریکا و هیأت کشورهای اروپایی مذاکره نداشته ایم؟ ولی در همه آن ها طرف های مقابل بد عهد و مستکبرانه رفتار کرده اند.
بنابراین می بایست تا حصول نتیجه مذاکرات صبر کرد.
ارائه بعضی لینک و تصویر در ادامه مطلب