از رای دادن به احمدی نژاد پشیمانیم!
در چند روز اخیر که خبر مرگ هوگو چاوز در دنیا پخش شد؛ همه توجهات به محمود احمدی نژاد رییس جمهوری ایران اسلامی بود، شخصی که دوستی اش در این چند سال با چاوز مورد توجه رسانه های گروهی داخلی وخارجی بوده، و هر کدام به نحوی این دوستی را تفسیر و بیان می کردند. عده ای آن را دوستی بی فایده دانسته و سیاست ارتباط با گدایان(!!!) تفسیر کرده؛ عده ای دیگر آن را ارتباطی دیپلماتیک دانسته و آن را نشانه ذکاوت احمدی نژاد می دیدند؛ زیرا فضای فکری، اقتصادی و سیاسی آمریکای لاتین را که حیات خلوت آمریکا بود، به سمت اهداف و سیاست های نظام اسلامی گرایش داد. و تعبیرات و تفسیراتی متفاوت دیگری که در این زمینه وجود دارد...
اما نکته قابل بحث اینجا است که در چند روز حضور احمدی نژاد خبر و تصاویر به آغوش کشیدن مادر چاوز علامت تعجبی بزرگ برای قشر مذهبی و حامیان او در انتخابات 88 به وجود آورد، تا آنجا که عده ای با لحنی نا امیدانه و مأیوسانه می گویند:« ای کاش به احمدی نژاد رای نمی دادیم!»
اما آیا اگر به شرایط سال 88 بازگردیم باز هم به او رای می دهیم؟
اما آیا اگر به شرایط سال 88 بازگردیم باز هم به او رای می دهیم؟
در پاسخ به این سئوال لازم است چند نکته را بیان کنیم:
1. همیشه باید مد نظر مان باشد که ما مأمور به وظیفه(تکلیف) هستیم و نه نتیجه. در آن زمان تشخیص ما بر اساس معیار هایی که بود، گزینه احمدی نژاد را با همه نواقص و اشکالات بر گزینه های موجود بهتر می نمود.
2. ما رای به احمدی نژاد ندادیم که حال بخواهیم از رای خویش بازگردیم؛ ما جریان را یافتیم و بدنبال عدالتی بودیم که احمدی نژاد پس از سال ها که از انقلاب می گذشت آن را مطرح کرد، حال در راه رسیدن به آن توفیقاتی نیز داشت، اما به آنچه مد نظر رهبری عزیز بود نائل نگشت؛ همان عدالتی که در دوره حضور کارگزارانی ها و جریان دوم خرداد خبری از آن نبود، در یکی آرمان سازندگی(سرمایه داری) و در دیگری آزادی(!!) بود.
۳. هنوز قطعی و صد در صد هم نشده که احمدی نژاد مادر چاوز را به آغوش کشیده؛ اما اگر هم قطعی باشد و این عمل واقعا انجام شده باشد؛ باز هم به عقیده خود پای بندیم.
پس با همه انتقاداتی که به جناب رییس جمهور داشته و داریم، به انتخاب خود در سال 88 افتخار می کنیم و می دانیم به آن رسالتی که امام راحل عزیزمان و خلف صالحش رهبری معظم انقلاب بر دوشمان گذاردند، به درستی عمل کردیم؛ و به هیچ وجه پشیمان نبوده و نیستیم.
نکته آخر این که شاید عده ای بگویند که شما ها همان کسانی بودید که به عمل خاتمی در ایتالیا خورده ها گرفتید، اما حال در مورد احمدی نژاد سکوت کرده و آن خورده ها را نمی گیرید. در مورد این سخن باید گفت که آیا خورده گیری های شما ها بدلیل داشتن دغدغه دین است؟
آیا بدلیل آنکه احمدی نژاد نماد عدالت طلبی شده و حال با احمدی نژاد عدالت طلب 84 زاویه یافته، خورده می گیرید یا آنکه احمدی نژاد را زیر سئوال می برید تا جریان مذهبی و نظام اسلامی را زیر سئوال ببرید؟ کدام؟!
آری حرکت احمدی نژاد در یکی، دو سال اخیر با آن احمدی نژاد انقلابیِ تابع رهبری عزیز تفاوت مشهودی دارد، این را هیچ یک از حامیان احمدی نژاد انکار نمی کنند، و شاید بتوان گفت از شما ها بیشتر به او نقد دارند؛ اما خدمات عمرانی او، پیشرفت هایی که در سیاست خارجی کسب کرده و عزت ایران اسلامی را باز پس گرفت تا آنجا که رهبری آن را به عنوان یکی از نقاط قوت دولت او بیان کردند؛ را می شود انکار کرد؟
آری حرکت احمدی نژاد در کاراکاس( پایتخت ونزوئلا)، حرکتی اشتباه و خارج از عرف دیپلماتیک بود، و براساس شریعت مبین اسلام نیز اشتباهی بزرگ و گناه می باشد( البته اگر واقعا انجام شده باشد). اما تفاوت ما با حامیان جناب خاتمی در این است که حرکت اشتباه احمدی نژاد را پذیرفته و به هر چیزی برای توجیه حرکت او چنگ نمی زنیم، و بر سر همان آرمان هایی که طبق آن ها به او رای داده و حمایت کردیم، هستیم و ان شاء الله خواهیم بود.
